Rozdział 14 – „I teraz Twoja cała miłość jest zmarnowana? Więc kim do cholery byłam Ja?*******”

[Edyta Bartosiewicz – „Skłamałam”]

24 stycznia 2011 r.

            Izabela wbiegała właśnie po ostatnich schodach, które dzieliły ją od mieszkania. Gdy tylko dowiedziała się, że Krzyś jest w szpitalu wróciła pierwszym pociągiem, jakim tylko mogła. Zdziwiła się, że Zbyszek chce się z nią najpierw spotkać w mieszkaniu. Stanowczy i zimny ton jego głosu wskazywał na to, że ma coś ważnego do powiedzenia. Weszła do domu, w którym panowała niczym niezmącona cisza. Zdjęła kurtkę skierowała swoje kroki do salonu. Jej mąż siedział w fotelu, a na stole leżały trzy książeczki zdrowia oraz sterta listów, których odbiorcą była Iza. Blondynka w mig zrozumiała, czego dowiedział się Zbyszek. Nie bardzo wiedziała, co ma zrobić, ale postanowiła do niczego się nie przyznawać, dopóki będzie to możliwe. Jeśli powiedziałaby prawdę, to wiedziała, że musiałaby zdradzić gdzie wyjechała.

- Co z Krzysiem? – spytała.

- Jest w szpitalu. Ma bardzo dobrą opiekę.

- Ale lepiej z nim?

- Jest tam dopiero od wczoraj, więc na razie nie ma takich wiadomości. Nie o tym chciałem z tobą porozmawiać.

- Czy ta rozmowa nie może poczekać? Chciałbym pojechać do syna. Upewnić się, że ma dobrą opiekę – powiedziała Iza.

- To mogę powiedzieć z czystym sumieniem: ma najlepszą. Zaraz do niego pojedziesz. Najpierw powiedz mi czyim dzieckiem jest Krzyś? Kto jest jego ojcem?

- A co to za pytanie? Oczywiście, że ty jesteś jego ojcem.

- Jesteś pewna?

- Sugerujesz, że nie wiem, kto jest ojcem mojego dziecka? Takie rzeczy matka czuje.

- Ja wiem, że nie jestem ojcem Krzysztofa.

- Na jakiej podstawie twierdzisz takie bzdury? – spytała blondynka.

- Chłopiec ma inną grupę krwi niż ty czy ja. Jeśli to dla ciebie mało to w listach, które znalazłem w naszej sypialni – swoją drogą mogłaś się bardziej wykazać z kryjówką – kilka razy ten mężczyzna napisał, że tęskni za tobą i swoim synem. – Odpowiedziała mu cisza. – Nic nie powiesz?

- To wszystko kłamstwo - powiedziała Izabela.

- W takim układzie test DNA zburzy twoją upartość, a kłamstwa ujrzą światło dzienne.

- Jaki test DNA? O czym ty mówisz? Przecież Krzyś to twoje dziecko krew z krwi. Jak możesz w to wątpić?

- Mogę. Lepiej się przyznaj Izo.

Skłamałam ot tak

całkiem niewinnie

Byś chwilę był mój

byś tylko był przy mnie*

            Blondynka patrzyła na męża i pierwszy raz widziała w jego oczach taką stanowczość. Nawet, gdy informował ją, że dla dobra dziecka weźmie z nią ślub nie był do końca tego pewny. Teraz jego postawa mówiła, że i tak dowiedzie, iż go oszukała.

- A co jeśli się przyznam? – spytała.

- Tym pytaniem właśnie to zrobiłaś. Gdzie pojechałaś? Bo z pewnością nie do rodziców, bo przecież oni nie żyją od dobrych kilku lat, ale tego zapomniałaś mi powiedzieć w ciągu całego naszego wspólnego życia.

            Izabela zaklęła w myślach. Wszystko się wydało. Bartman odkrył wszystkie jej kłamstwa, a to wcale nie napawało optymizmem. Patrzyła w zielone tęczówki i zastanawiała się, co Zbyszek zrobi, gdy wyzna mu całą prawdę.

- Słucham, co masz mi do powiedzenia?

- Ty nic nie zrozumiesz.

- No, jeśli mi nic nie powiesz to z pewnością nie zrozumie.

- Gdy spotkałam ciebie w klubie to rozstałam się z Rafałem. Nie byliśmy razem może z dwa tygodnie lub trzy. Nie wiedziałam, że jestem w ciąży. Poważnie myślałam, że Krzyś jest twoim synem, gdy się urodził zrozumiałam, że się myliłam. Bałam ci się to powiedzieć. Kocham cię i nie chciałam i nie chce cię stracić. Ty pokochałeś Krzysia od razu. To ty jesteś jego ojcem.

Blondynka patrzyła na Zbyszka. Czekała na jego ruch czy gest. Brunet przez dłuższą chwilę nie zrobił nic. Jednak w końcu skierował się do sypialni, w której zaczął się pakować.

- Zbyszek, co ty robisz? – spytała Iza.

- Iza to koniec – powiedział Bartman.

***

[Varius Manx – „Zanim zrozumiesz”]

11 luty 2011 r.

Rak. To brzmi jak wyrok. W zasadzie to jest wyrok. Wielu ludzi, gdy słyszy słowo już żegna się ze światem. Choroba ta nie pyta o wiek. Nie zastanawia się czy ktoś ma rodzinę do utrzymania lub też właśnie stracił wszystko i ma dość problemów na głowie. Rak po prostu atakował. Nie go nie interesowało. Był bezwzględnym przeciwnikiem, którego należało pokonać. W dobie obecnej medycyny to było możliwe. Świat lekarzy uczynił milowy krok, jeśli chodzi o leczenie różnego rodzaju chorób. Aby pokonać białaczkę potrzebny jest nie tylko dawca szpiku, ale również wiara w to, że będzie dobrze, że za kilka miesięcy będzie się zdrowym człowiekiem.

Powinniście wierzyć w wygraną wbrew oczywistości, że nie możecie wygrać. Tylko taka wiara jest prawdziwa, a wszelka wiara, która szuka poparcia rozumu, nie jest prawdziwą wiarą.**

            Do takich osób pełnych wiary należała Julia Mazur. Mimo, że życie bardzo mocno pokopało ją po plecach to dalej była pewna, że wszystko jakoś się ułoży. To, że kontuzja zabiła jej karierę, która nawet dobrze się nie rozwinęła, to dalej dążyła do tego żeby być dalej obok siatkówki – dyscypliny, którą kochała od dziecka. Miała złamane serce przez człowieka, który nie zasługiwał, aby być kiedykolwiek jeszcze szczęśliwy. Kochała Michała, ale ta miłość powoli umierała i dlatego wierzyła, że jeszcze kiedyś jej serce zabije mocniej. Julia była osobą, która z każdego upadku podnosiła się dwa razy silniejsza i dlatego choroba jej nie załamała. Walczyła z nią, bo najważniejsze było nastawienie się psychiczne. Gdy psychika siada w tak ważne walce to maleją szanse na zwycięstwo. Julka nie była sama. Wspierali ją rodzice, ciocia oraz Anastazja i reszta rodziny, przyjaciele, a także zespół stołecznych siatkarzy. W szczególności częstym goście był Wojciech Żaliński. Młody siatkarzy był u Julii Mazur kilka razy w tygodniu. Brunetce to nie przeszkadzało. Lubiła młodego i perspektywicznego przyjmującego. Był żartobliwy i doskonale wiedział, czego chce od życia. Chciał coś osiągnąć. Miał idee, których się uparcie trzymał i nigdy ich nie łamał.

            Michał Kubiak nie pojawił się w szpitalu u Julki od razu. Szatyn potrzebował czasu, żeby zrozumieć, że mazur była dla niego kobietą wyjątkową i jedyną w swoim rodzaju. Przez te kilkanaście dni, kiedy z nią nie przebywał brakowało mu czegoś. Tęsknił za jej śmiechem oraz przepięknym głosem, który zawsze w sposób stanowczy mówiła, co jej się nie podobało w grze różnego zawodnika. Nigdy nie słodziła, gdy nie miała podstaw.

Tak to zwykle bywa: człowiek uczciwy bawi się w szczerość, człowiek zaś interesów nastawia ucha, a potem przy okazji pożera cię z kościami.***

            Gdy do Kubiaka dotarło, kim jest dla niego Julia Mazur chciał naprawić swój błąd. Odezwały się w nim długo tłumione wyrzuty sumienia. Czuł się podle i nie wiedział, co zrobić. Miał świadomość, że to przez niego Julka wylądowała w szpitalu, że to przez niego targnęła się na swoje życie. Co prawda dzięki temu wykryto u niej raka dość wcześniej i dlatego miała większą szansę na pokonanie go. To jednak dla Kubiaka było marne pocieszenie. Wstydził się tego, co zrobił. Był również po poważnej rozmowie z Bartmanem, który mimo swoich problemów znalazł dla niego czas. To właśnie Zbyszek doradził Michałowi żeby spróbował porozmawiać z Julią. Właśnie z tego powodu przyjmujący jedenastego lutego przemierzał korytarze warszawskiego szpitala, w którym leżała Mazur. W prawej dłoni trzymał bukiet różowych róż, który kupił jadąc do tego miejsca. Bał się. Po raz pierwszy od długiego czasu, a w zasadzie od rozstania z Moniką, odczuwał strach. Bez problemu odnalazł salę, którą zdradził mu Wierzbowski. Gdy ją zobaczył to jego serce zaczęło bić dwa razy szybciej. Widział jej bladą twarz i słabe, przerzedzone włosy, pozbawione blasku z powodu chemioterapii. Nie była jednak sama. Razem z nią był Wojtek. Śmiali się z czegoś.

Zanim zrozumiesz jak

Bardzo kochałeś ją.

Zanim pobiegniesz kupić czerwone wino.

Ona zapomni, zapomni już świat Twych rąk.****

            Michał wziął głęboki oddech i wszedł do środka. Wojtek od razu go zauważył. Julia zajęta była oglądaniem tego, co pokazał jej w gazecie Żaliński.

- Julia – Kubiak zdradził swoją obecność.

            Oczy dziewczyny skierowały się na postać przyjmującego. Zauważył w nich strach.

- Po co przyszedłeś? – spytała, ale jej głos drżał.

- Chcę porozmawiać.

- Wojtek zostawisz nas? – spytała Żalińskiego.

- Jasne – odpowiedział i wyszedł.

- Julka ja chcę cię przeprosić. Nie jestem wart tego, żeby prosić cię o przebaczenie, ale muszę zraniłem cię. Powinienem był wcześniej to zrozumieć. Brakuje mi ciebie.

- Ale mnie ciebie nie brakuje – odpowiedziała krótko.

- Julko…

- Nie. Michał, to koniec. Zraniłeś mnie. Zbawiłeś się mną i myślisz, że przyjedziesz z kwiatami i wszystko będzie w porządku? Jeśli tak to jesteś w błędzie. Nie wchodzę dwa razy do tej samej rzeki. Chcę zapomnieć o tym koszmarze.

- W ramionach Żalińskiego?

- To jest tylko kolega. Jeśli jednak pisane nam jest być razem to tak w jego – ton jej głosu był ostry jak żyleta. – Wyjdź – dodała.

Zanim będziesz próbował

Odkupić ją za słowa.

Zobaczysz jak na drugim brzegu rzeki

Spokojnie, spokojnie, spokojnie stoi z nim.****

***

[Bridy– „Skiny Love”]

20 marca 2011 r.

            Za kilka minut miała wejść na boisko żeby rozegrać finał Ligii Mistrzyń*****. Jej drużyna w tym roku była gospodarzem Final Four. Dzień wcześniej został rozegrany zacięty półfinał, w którym Fenerbahce Stambuł pokonał VGS Turk Telekom Stambuł, w którym grała Małgorzata Glinka. Nastia czuła nasta stającą w niej adrenalinę, którą uwielbiała. Wiedziała wtedy, że to, co robi daje jej niezapomniane emocje. Usłyszała jak spiker wywołuje jej nazwisko. Wybiegła przywitana owacjami. Przybiła piątki z koleżankami z drużyny i czekała na rozpoczęcie meczu. Marzyła o tym, żeby na jej szyi zawisło złoto. Pragnęła tego medalu. Nie pamiętała, w tym momencie, że była już Klubową Mistrzynią Świata. Chciała żeby jej klub potwierdził swoją dominację. To było sportowe pragnienie, które w niej żył i wtedy zasłaniało każdy inny problem.

            Anastazja Mazur miała złamane serce. Dalej nie pogodziła się z tym, że Zbyszek nie jest z nią. Ponoć pierwsza miłość boli najdłużej i jest najsilniejsza. Trwa do końca życia. Mazur liczyła, że w końcu kiedyś ten ogromny ból jej przejdzie, że uodporni się na niego.

            Wróciła myślami do meczu. Na zagrywce stała Mammadova. Anastazja ustawiła się do przyjęcia. Jej koncentracja maksymalnie wzrosła. Mecz się zaczął. Wszystko szło po myśli zawodniczek z tureckiego klubu. Przeciwniczki stawiały rudne warunki, ale Fenerbahce nie poddawało się. Co prawda każdy set kończył się na przewagi to jednak w końcówkach większą cierpliwością wykazywały się zawodniczki gospodarzy. Ostatecznie wygrały w trzech setach. Tłum oszalał. Anastazja nie wierzyła w to, co się stało. To było złoty sezon tureckiego zespołu. Zwycięstwo w Super pucharze Turcji, Klubowych Mistrzostwach Świata, Lidze Mistrzyń, a także pewnie zmierzały do wygrania rozgrywek krajowych. Mazur nie wiedziała czy zostanie w Stambule na kolejny sezon. Musiała wszystko sobie przemyśleć. W sumie władze w klubie były zadowolone z jej gry i chciały ją zatrzymać. Jej samej w Stambule podobało się wszystko. Miasto było piękne i wielokulturowe. Nastia przytulała się z dziewczynami. Nadeszła ceremonia dekoracji. Łzy cisnęły się do oczu. Żadna z dziewczyn nie ukrywała wzruszenia. Nawet zazwyczaj opanowana Kaśka Skowrońska miała słone krople na policzkach. Gdy już wszystkie trzy zespoły stały na podium, a na szyi każde z zawodniczek wisiał medal odpowiedni do zajmowanego stopnia podium nadszedł czas na nagrody indywidualne.

- MVP turnieju Ligi Mistrzyń została zawodniczka Fenerbahce Stambuł. Anastazja Mazur! – spiker wywołał jej nazwisko.

            Dziewczyna nie wierzyła w to, co się dzieje. W ciągu roku zdobyła w karierze klubowej wszystko. Nie zauważyła, kiedy na boisku oprócz dziennikarzy pojawiła się męska sekcja klubu. Panowie i panie znali się doskonale. Zdarzało się czasem, że po prostu trenowali przez chwilę w tej samej hali. Mieli nawet dobry kontakt i często rozmawiali na korytarzach. Nie było żadnej rywalizacji, która wpływałaby niezdrowo na jeden czy drugi zespół. Kobiety często bywały na meczach mężczyzn, a oni na ich.

- Brawo Mała! – Mazur znalazła się ramiona Ivana Miljkovicia.

- Dzięki Wielki Ivanie! Co za wrzawa! – krzyknęła do sporo wyższego mężczyzny.

- Dałyście kibicom wiele radości. Gratulacje. Jak zwykle byłaś skuteczna w każdym elemencie.

- Starałam się. W przyszłym sezonie kolej na was. Idę poudzielać jakiś wywiadów, rozdać masę autografów i zdjęć – powiedziała i odeszła.

            Mazur nie przepadała za wywiadami. Wiedziała jednak, że to jesz część jej pracy. Zawsze starała się jednak znaleźć kilka chwil dla dziennikarzy. Z kolei uwielbiała spotkania z fanami. Była jedną z nielicznych zawodniczek, które zostawały bardzo długo po meczu i spędzały sporo czasu z kibicami. Po wygranym finale każda z siatkarek stała przy bandach reklamowych i składała podpisy na kartkach, koszulkach czy zdjęciach. Zwycięstwo dodawało im sił. Podczas rozdawania autografów Anastazja odpłynęła myślami w zupełnie inny świat. Warto dodać, że wtedy robiła to dość często. Myślała o Zbyszku. O tym czy w końcu spróbował pokochać swoją żonę? Czy zapomniał o niej kompletnie? Czy tęsknił za nią tak jak ona za nim?

Jest się właściwie wiernym tylko w miłości nieszczęśliwej, gdyż odbiera ona chęć do rozpoczynania na nowo.******

            Brunetka kochała Bartmana. Nie żałowała, że wdała się z nim w romans. Z czasem nauczyła się tego nie traktować, jako błędu. Lepiej się jej żyło, gdy postrzegała to, jako chwile szczęścia. Cieszyła się, że miała przy sobie Kasię, która w ciężkich chwilach pomagała jej i wspierała ją. Anastazja nie szukała zastępstwa w miłości. Należała do kobiet, które gdy kochały to nigdy nie szukały zamienników. Były wierne swojej miłości dopóki ta nie wygaśnie. W tym podobna była do swojej mamy. Jej rodzicielka po śmierci ojca nie znalazła sobie nowego mężczyzny. Pielęgnowała obraz Winiarskiego cały czas.

Dalej, powiedz mi biedna miłości, co się tam stało

Nakarm się nadzieją z chudej piersi

Moja, moja, moja.....

Posępny ładunek jest pełny, więc zwolnij przy rozstaniu*******

            Po półgodzinie rozdawania podpisów – miała dość. Ręka ją bolała. Rzuciła tłumowi przepraszające spojrzenie i poszła do szatni gdzie jak usiadła to siedziała piętnaście minut. Przed oczami miała twarz Zbyszka. Mimo tego, że była szczęśliwa chciałaby tą chwilą cieszyć się z nim. Wiedziała dobrze jednak, że to est niemożliwe. Mogli się kochać tylko na odległość i pielęgnować swoje wspomnienia. Wspomnienia są jedynym rajem, z którego nie możemy zostać wypędzeni. Pragnęła usłyszeć tylko jego głos, poczuć ciepły oddech na swoim policzku, przypomnieć sobie fakturę jego ust i ich smak. Chciała ujrzeć to wspaniale wyrzeźbione ciało. Jednak najbardziej brakowało jej ich rozmów. Ich wspólne noce to nie był tylko seks, to były przede wszystkim rozmowy, poznawanie się wzajemnie. Wnikanie w swoje dusze, które były pełne tajemnic. Opowiadali sobie tak wiele rzeczy, o których nie mówili innym. Byli wobec siebie po prostu szczerzy.

Mówię mej miłości, by to wszystko zniszczyła

Odcięła wszystkie liny i pozwoliła mi spaść

Moja, moja, moja.....

Właśnie w tym momencie, ten rozkaz jest najważniejszy*******

*Edyta Bartosiewicz – „Skłamałam”

**Stanisław Mrożek

***Fiodr Dostojewski

****Varius Manx – „Zanim zrozumiesz”

*****wiem, że finały Ligi Mistrzyń z sezonu 2010/2011, ale na potrzeby opowiadania to zmieniłam

******Marcel Achard

*******Bridy – „Skinny Love”

***

Witam. To już przedostatni rozdział tego opowiadania. Kolejny to ostatni, w którym dowiecie się jak zakończy się historia czwórki osób. 

Chcę podziękować tym, które pamiętały i złożyły mi wczoraj życzenia urodzinowe. Jesteście kochane. Rozdział miał być wczoraj. Jednak nie ukazał się i to nie z powodu tego, że świętowałam dwudzieste pierwsze urodziny, bo spędziłam je najzwyczajniej w świecie w domu z rodziną. W sumie ja swoje urodziny świętuję od środy, bo właśnie w środę udało mi się spełnić takie gigantyczne marzenie jakim było spotkanie i obejrzenie gry samego Ivana Miljkovicia. W sumie marzeniem było tylko bycie na meczu, ale udało mi się też dostać autograf od samego Wielkiego, który jest bardzo sympatycznym i kochanym człowiekiem, bo najdłużej ze wszystkich stał i rozdawał autografy. Gdyby nie to, że od pewnego czasu pisuję dla jednego portalu to autografu by nie było. No, dobrze koniec o tym jak to Lady Spark świętuje swoje urodziny. Po prostu byłam pod wrażeniem mojego jednego prezentu - szok trwał cały dzień, a ryczałam jak głupia ze szczęścia, ale same to zrozumiecie gdy obejrzycie co dostałam. Dostałam go o 5.30 - to znaczy on wisiał na moim fb od północy, ale dopiero o tej godzinie odczytałam, że mam sprawdzić i obejrzeć filmik. No i po prostu ryczałam jak głupia. Dziękuje tym wariatkom za to, że zrobiły dla mnie tak szaloną rzecz. Ivanie, Tobie też dziękuję za te życzenia, które mi złożyłeś w tym oto filmiku: 

Nie mam pojęcia co one mu powiedziały i jak go do tego przekonały - same wczoraj w smsach zapewniały, że wcale nie musiały tego robić i ponoć był bardzo zdziwiony, czemu akurat się nie dziwię. Wczoraj moje uwielbienie do tego zawodnika wzrosło jeszcze bardziej niż to chyba możliwe. 

Pozdrawiam i wybaczcie tak długą przemowę, ale jakoś tak mnie naszedł słowotok. Pozdrawiam i dziękuję, że jesteście.