Rozdział 6 – „Dorosłe dzieci mają żal za kiepski przepis na ten świat.”

[Turbo –„Dorosłe dzieci”]

24 grudzień 2010 r.

 Wysoki brunet siedział przy stole w kuchni i tępo wpatrywał się w stojący przed nim kubek z zimną wodą. Żadne znaki na niebie i ziemi nie wskazywały na to, że podczas tych świąt dowie się takiej wiadomości. Kompletnie nie mieściło mu się to w głowie. Wydawało się, że całe życie ma ułożone, że nic nie jest w stanie go zburzyć, zachwiać tej harmonii, którą wprowadził. Miał kochającą żonę i cudownego syna. Grał w siatkówkę i odnosił ogromne sukcesy. Był filarem reprezentacji. Dochodził do tego wszystkiego długo, ale niczego nie żałował. Żadnej swojej decyzji. Może w jego życiu w pewnym momencie brakło ojca, który zginął, gdy siatkarz miał cztery latka. Od tego czasu był wychowany jedynie przez matkę, która była dl niego wzorem kobiety. Nigdy go nie okłamała i zawsze była przy nim, gdy tego potrzebował. Nigdy, nawet w najśmielszych snach, nie pomyślał, że mama może mieć przed nim tak wielką tajemnicę i że zdradzi mu ją dopiero teraz. To się nie mieściło w jego głowie. On by tak nie mógł. Nie umiałby żyć przez tyle lat i ukrywać fakt, że jego ojciec przed śmiercią chciał odejść do innej kobiety i na dodatek miał z nią dziecko. A to znaczyło tylko tyle, że siatkarz miał rodzeństwo. Matka, powiedziała mu wszystko, co wiedziała o tym dziecku. To była dziewczyna. Podobnie jak on grała w siatkówkę i już było o niej głośno. Tyle razy mijał ją na korytarzu w Spale, ale ani razu nie zauważył między nimi żadnego podobieństwa. Nigdy w życiu nie pomyślałby o tym, że on i Anastazja Mazur są rodzeństwem.

            W głowie mężczyzny było wiele pytań, a jeszcze mniej odpowiedzi na nie. Nie wiedział jak ma się zachować. Czy może powinien się z nią skontaktować? Był kompletnie załamany. Zagubiony. W ciągu jednego świątecznego wieczoru całe jego życie stanęło na głowie.

- Kochanie, czemu nie śpiesz? – do kuchni weszła żona siatkarza.

- Nie mogłem zasnąć – powiedział, obracając w dłoni szklankę z wodą.

- Po tej wiadomości od mamy?

- Tak. Dlaczego ona zataił przede mną tak ważną informację?

- Nie wiem, kochanie – kobiet usiadła obok męża i złapała jego rękę, w ten sposób chciała mu dać swoje wsparcie, którego tak bardzo potrzebowała.

- Przecież to moja siostra – na dźwięk ostatniego słowa poczuł miłe ciepło rozchodzące się po ciele.

- Wiem. Ale widać twoja mama miała powód, żeby ci o niej nie mówić. Może tamta kobieta nie chciała żebyś wiedział o Anastazji.

- Dlaczego?

- Może chciała odciąć się od wspomnień? Nie wiem, ale musisz podjąć decyzję czy chcesz pojawić się w życiu Anastazji i czy chcesz żeby on pojawiła się w naszym.

- A ty chcesz żeby się pojawiła w naszym życiu?

- A co ja mam do powiedzenia w tej kwestii? – odpowiedziała pytaniem na pytanie.

- Jesteś moją żoną. Tworzymy rodzinę, która za osiem miesięcy się powiększy. Nie mogę sam podejmować takich decyzji. Chcę znać twoje zdanie – jego tęczówki, w których się zakochała wpatrywały się w nią z oczekiwaniem.

- Jeśli to dla ciebie ważne, a wiem, że jest, to niech się pojawi. Chętnie ją poznam, kiedy tylko już wasze stosunki się unormują. I w końcu nasze dzieci będą miały ukochaną ciocię – powiedziała kobieta.

            Mężczyzna, ucałował jej dłoń i powiedział tylko:

- Kocham cię i dziękuje za wszystko.

***

[Katy Perry – „Firework”]

27 grudzień 2010 r.

            Święta minęły Anastazji w dziwnej atmosferze. Kompletnie nie czuła się dobrze w Polsce. Co z tego, że spadł śnieg, skoro ona czuła się obca. Kontakty z Julią nie uległy poprawie. Anastazja, poczuła się po prostu zlekceważona. Nie lubiła czegoś takiego i może przesadzała, ale nigdy nie ukrywała, gdy coś jej nie pasowało. Zawsze była szczera i zawsze mówiła to, co myślała, nawet, jeśli miała mieć po tym problemy. Często zdarzały się jej sprzeczki z trenerami, ale jej talent i serce do gry oraz umiejętności przyznania się do winy powodowały, że wszystko bardzo szybko zostawało jej wybaczone.

            Anastazja, siedziała w swoim pokoju i czekała na Michała Kubiaka, z którym miała iść do kina. W czasie świąt często ze sobą rozmawiali przez telefon. Siatkarz był miły, inteligentny i dowcipny. Potrafił poprawić jej humor jednym zdaniem. Ona nie wiedziała czy chce, aby coś z tego wyszło w przyszłości. Zbyt wielka dzieliła ich odległość, żeby to mogło się udać. Dziewczyna, szybko jednak odgoniła od siebie takie myśli tłumacząc się tym, że w obecnej chwili powinna skupić się na powrocie do gry. Walkę myśli przerwał dzwonek do drzwi, oznaczający, że Michał już przyszedł. Anastazja, podpierając się kulą poszła otworzyć drzwi. Trwało to dłuższą chwilę, ale gość cierpliwie czekał.

- Witaj Piękna – powiedział mężczyzna i pocałował kobietę w policzek.

- Przestań czarować – stwierdziła Anastazja i szturchnęła go w bok. – Idziemy?

- Tak. Jedziemy do kina.

            Siatkarz, pomógł dziewczynie zejść po schodach. Nie obyło się bez śmiechów, ponieważ Kubiak zniósł ją, a ona nie wiedziała jak ma ułożyć kule, żeby nie przeszkadzały przy chodzeniu i Michał, dostał nimi trzy razy po głowie. Cały ogólnie wypad, można było zaliczyć do udanych, a Anastazja musiała przyznać się sama przed sobą, że jej serce kilka razy podczas całego spotkania zabiło szybciej. Nie wiedziała czy to dobrze, czy może wręcz przeciwnie, ale nie chciała, aby to wszystko uległo zmianie. Czuła, że to może być nowy etap w jej życiu. Czasami nawet wątpiła w to, że potrafi kochać. Bała się tego, że stawiając tylko i wyłącznie na karierę przegapi coś ważnego. Nie chciała tego, ale nie wiedziała też jak może tego uniknąć.

Dziś człowiek tak często nie wie, co nosi w sobie, w głębi swojej duszy, swego serca. Jak często jest niepewny swego sensu życia na tej ziemi. Ogarnia go zwątpienie, które przeradza się w rozpacz.*

            Chciała mieć to, czego jej brakowało przez całe życie. Pełną i kochającą się rodzinę, ale miała świadomość, że jeszcze nie przyszedł na to czas.

[Bajm – „Dziecko we mgle”]

            Spotkanie skończyło się około godziny dwudziestej trzeciej. Zarówno Anastazja, jak i Michał, cudownie czuli się w swoim towarzystwie. Wspaniale się dogadywali. Nie było dla nich tematów tabu. Zachowywali się jak para dobrych znajomych, która dawno się nie widziała. Michał, podobnie jak wtedy, gdy odwoził Anastazję do domu tak i po spotkaniu wniósł ją po schodach na górę. Postawił na klatce schodowej z uśmiechem, który działał na nie jedną kobietę, w sposób, który Kubiaka zadowalał. Dzięki temu, że jego jeden uśmiech umiał, oczarować kobietę i w ciągu jednego wieczoru, skraść myśli, a niekiedy nawet serce. Kubiak, liczył na to, że z Anastazją będzie tak samo. I nie wiele się mylił. Panna Mazur był już ogromnie zauroczona jego osobą. Jednak gdzieś tam jakiś rozsądek podpowiadał jej by nie ufała do końca przyjmującemu Politechniki. Jednak to był bardzo cichy głos, który był w zasadzie nie do usłyszenia.

Buduję i burzę.

I próbuję znowu,

żyć tak

jakbym być świętą.**

            Sama nie wiedziała, czego chce. Nie umiała się zdecydować. Była jak dziecko we mgle. Nie chciała podjąć złej decyzji. Nie lubiła popełniać błędów. Na boisku rzadko, kiedy się myliła. W tym, co robiła chciała osiągnąć sto procent perfekcji. W życiu prywatnym najczęściej kierowała się podobną zasadą.

            Mężczyzna postanowił sprawdzić jak jego urok działa na siatkarkę. Jego twarz powoli zbliżała się do twarzy dziewczyny. Nie wiedziała, co robić. Nawet nie pomyślała o tym, że Michał tak bardzo będzie chciał przyśpieszyć ich znajomość. Anastazja, należała do osób, które wolały, aby uczucia rozwijały się powoli, a były trwalsze. Nie uznawała miłości od pierwszego wejrzenia. Po prostu w nią nie wierzyła. W jej głowie toczyła się walka. Jedna jej część nie chciała tego, a druga pragnęła poczuć usta siatkarza, poznać ich smak i fakturę.

            W ostatecznym rozrachunku zwyciężył rozsadek. Odwróciła głowę i wargi Michała wylądowały na policzku Anastazji. Dla Kubiaka to był znak, że dziewczyna nie została przez niego w odpowiedni sposób oczarowana, a to znaczyło, że nie było szans na to, aby mógł zrealizować swój plan. Jednak nie o tym do końca myślał. Czuł się jak po porządnym policzku. Żadna kobieta go nie potraktowała. Mimo to w jego głowie zrodził się nowy szatański plan. Postanowił pokazać, że nie zamierza po niej rozpaczać, że nie na niej świat się kończy. A przecież najłatwiej zada jej taki ból spotykając się z jej kuzynką. Jednak nie mógł wiedzieć, że i na niego miłość zastawiła sidła.

Przeznaczenie to nie jest jednak siła nadprzyrodzona, ale siła konsekwentnego systemu zdarzeń. Ta siła nabiera rozmachu, kiedy nie mamy jeszcze rozsądku, aby ją ocenić, ani możliwości, by się jej przeciwstawić.***

*Jan Paweł II (Karol Wojtyła)

**Bajm – “Dziecko we mgle”

***Stanisław Dygat