Rozdział 5 – „Kłamstwo zdąży obiec pół świata, zanim prawda włoży buty.****”

[Patrycja Markowska – „Mamo”]

24 grudzień 2010 r.

            I nadszedł czas Świąt Bożego Narodzenia. Wigilię rodzina Mazur spędzała w mieszkaniu Ireneusza i jego żony. Anastazja, stała właśnie przy oknie w salonie. Udawała, że wypatrywała pierwszej gwiazdki. Tak naprawdę i tak nie była przydatna, bo jak chodząc o kulach mogła dekorować mieszkanie? Wolała udawać, że jej nie ma. W każde święta, nie zależnie od tego czy spędzała je sama we Włoszech czy też rodzina robiła jej nalot na mieszkanie myślała o NIM. O własnym ojcu, którego nigdy nie poznała. Był brakującym elementem w jej życiu. Puzzlem, który zaginął w trakcie przeprowadzki do nowego miejsca i miał nigdy się nie odnaleźć. Nawet nie wiedziała jak miał na nazwisko. Jerzy – tak miał na imię. Wiedziała tylko to, a w to była kropla w morzu. Nauczyła się już nie pytać mamy o nic, co było związane z przeszłością ojca, nim ją poznał. Nie chciała jej o tym mówić, a Irek cały czas powtarzał, że on nie jest odpowiednią osobą, która powinna jej o tym mówić. Próbowała różnych sposobów, żeby wyciągnąć od matki tak potrzebne jej informacje, ale każda próba kończyła się niepowodzeniem. Potrzebowała pomocy, a nikt nie był w stanie udzielić jej podstawowych informacji. Czuła, że nie wie, kim jest. Co z tego, że miała nazwisko? Kochającą i dbającą o to by niczego jej nie brakło rodziną? Ona ich też kochała, ale nie rozumiała, czemu w sprawie jej ojca, każdy nabierał wody w usta.

Myślę, że to jest najgorsze. Kiedy tajemnica pozostaje niewyjawiona nie z braku słuchacza, lecz braku zrozumienia.*

            To ją bardzo bolało. Częściowo domyślała się, czemu mama nic jej nie chce powiedzieć. Kobieta pewnie obawiała się, że Anastazja nie zrozumie jej decyzji, dlaczego zdecydowała być z jej ojcem. Siatkarka sama przed sobą przyznawała, że na początku może i dziwiłaby się rodzicielce, ale tak naprawdę była ostatnią osoba, która mogłaby matce prawić morały, ponieważ gdyby nie ich związek jej nigdy by nie było. Domyślała się również, że Hanna nie mówi jej prawdy, ponieważ to być może zabiłoby jej wyobrażenie o ojcu. Kobieta w ten sposób chciała ją chronić przed prawdą. Matka wiedziała, że w ten sposób rani swoje jedyne dziecko, ale to była jej decyzja i nie zamierzała jej zmieniać, nawet pod wpływem swojego brata, który już kilka razy próbował ją namówić, aby powiedziała Anastazji prawdę, bo dziewczyna na to zasługuje, a na domiar wszystkiego jest dorosła. Kobieta była nieugięta.

            Anastazja, po prostu w ciszy pogodziła się z decyzją rodzicielki, ale tylko, dlatego, że bardzo ją kochała i nie chciała sprawiać jej przykrości. Ale wiedziała jedno, że w końcu dowie się, kim był jej ojciec, bo przecież ma do tego prawo. Ma prawo wiedzieć, kim jest. A mama? Gdy Anastazja dojrzeje do tej decyzji zrozumie ją na pewno, ale teraz na pierwszym planie był powrót do gry i cieszenie się obecnością rodziny.

- Kocham cię tato – powiedziała siatkarka i udała się do stołu, aby razem z najbliższymi zjeść wigilijna kolację.

Musisz pozwolić mi dziś,

Wykraść kilka chwil.

Trochę zwariować i biec przed siebie byle gdzie.

Musisz pozwolić mi dziś,

na nowo znaleźć się!

Mamo, proszę uwierz mi

poradzę sobie! […]

Nie dawaj mi tysiąca dobrych rad,

bo kocham Cię i tak,

więc zaufaj mi raz!**

***

[Varius Manx – „Bez”]

            Zbyszek, stał właśnie w kuchni i wycierał mokre talerze, które myła jego mama. Uśmiechnął się lekko. Kobieta, stanowczo nie zgadzała się na zakup zmywarki, którą nazywała ‘pokojówką’. Pani Bartman, twierdziła, że skoro tyle lat dawała sobie rady bez zmywarki to teraz tym bardziej nie jest jej potrzebna, bo na dwójkę ludzi to tylko zbędne wydawanie pieniędzy. Sytuacja komplikowała się, gdy nadchodziły większe uroczystości jak na ten przykład Święta Bożego Narodzenia. Wtedy zawsze musiał się znaleźć ktoś, kto wycierałby naczynia. W tę Wigilię, na ochotnika zgłosił się Zbyszek, co miało go uchronić przed opowiadaniem na temat jego ‘udanego’ życia rodzinnego. Nikt nie musiał wiedzieć, że tak naprawdę mężczyzna robi wszystko żeby jak najmniej czasu spędzać ze swoją żoną. Cieszył się, że rodzice Izy mieszkają daleko, a jego nie rozpoznawali, że on i jego partnerka, tylko grają zgodne i kochające się małżeństwo, bo tak naprawdę są dla siebie zupełnie obcymi ludźmi.

            Do kuchni weszła starsza o osiem lat siostra Zbigniewa – Katarzyna. Z uśmiechem na ustach i tanecznym krokiem podeszła do brata i mamy. W rodzinie Bartmanów panowały silne więzi rodzinne i wszyscy byli ze sobą bardzo zżyci. Zawsze mogli na siebie liczyć i mówili sobie wszystko. Niestety, Zbyszek, musiał złamać zasadę, aby nikogo nie potrzebnie nie martwić.

- Mamo, tata cię woła – powiedziała Kasia.

- Jak skończę zmywać, to podejdę. Niech poczeka – zakomunikowała pani Bartman córce.

- Ale wiesz, że Leon jest niecierpliwy. Ja skończę zmywać – stwierdziła dziewczyna.

            Kobieta, wytarła ręce w ścierkę i wyszła do salonu gdzie siedział jej mąż. Kasia, założyła fartuszek i podeszła do zlewu, aby dokończyć zmywanie.

- Co mi jeszcze powiesz Braciszku? – spytała.

- A co chcesz wiedzieć? Swoją drogą to kiedy poznam twojego faceta? Ile jesteście już razem? Cztery lata? A on nigdy z nami świąt nie spędził – powiedział Zbyszek.

- Wszystko w swoim czasie.

- Kasia, a może ty wcale nikogo nie masz? – spytał Zbyszek, ze śmiechem.

            Siostra siatkarza, spojrzała na niego wzrokiem bazyliszka, a chwilę później wybuchła śmiechem, a jej długie czarne loki zaczęły się delikatnie poruszać. Wyglądała uroczo.

- Oczywiście żartuję. U rodziców jest?

- Tak. U rodziców. A co u ciebie i Izy?

            Bartman, momentalnie spoważniał, a jego ciało napięło się do granic możliwości. Nie chciał z nikim o tym rozmawiać. On, uważał, że po prostu to jest jego sprawa, co robi ze swoim życiem. Uważał, że dla, dobra dziecka powinien ożenić się z jego matką i tak też zrobił. Mimo tego, że pytanie jego siostry było zupełnie niewinne, to on postanowił się mieć na baczności, ponieważ jego siostra była najlepsza w wyciąganiu od ludzi ich tajemnic. Kilka razy to już na nim wypróbowała i dlatego doskonale wiedział czego powinien się spodziewać. W swoim zachowaniu Bartman, nie wiedział nic złego. Po prostu chciał dać swojemu synowi normalną rodzinę. Podobną do tej w której on sam się wychował. Wiedział, że podstawową różnica jest brak miłości między nim, a Izabelą. Jego rodzice pobrali się z miłości, a ona to zrobił z poczucia obowiązku. Starał się być dobrym ojcem i to było dla niego najważniejsze. Mimo, że nie kochał Izy to postanowił, że nigdy jej nie zdradzi. W ten sposób chciał okazać jej szacunek, bo miłości nie był w stanie. Nie umiał jej pokochać mimo tego, że bardzo się starał.

Dotykasz mnie i sprawiasz, że

już prawie wierzę w twoje słowa.

Lecz gasisz ogień szybko zbyt.

Czy wiesz jak marznę w tych ramionach?***

            Ona była jego kompletnym przeciwieństwem. I u nich nie sprawdziło się powiedzenie, że przeciwieństwa się przyciągają.

- U nas? Wszystko dobrze. Krzyś, rośnie jak na drożdżach i wcale nie jest do mnie podobny – powiedział Zbyszek, starając się aby jego głos zabrzmiał naturalnie.

- Zauważyłam, że ma rude włoski, ale wygląda z nimi uroczo. Może ma je po ojcu Izy? – spytała Kasia.

- Możliwe. Nie wiem, ale bardzo go kocham, a on jest też bardzo spokojny. Zwłaszcza kiedy jest ze mną. Podobno przy Izie cały czas płacze.

- Oj, Zbyszek, zawsze miałeś smykałkę i podejście do dzieci. Zawsze cię uwielbiały – na te słowa brunet uśmiechnął się do siostry.

- Dzięki.

- Ale wiesz, co zauważyłam, że między wami czegoś brakuje. Nie chciałam o tym mówić przy mamie, ale czy ty ją kochasz?

- Co to za pytanie? Oczywiście, ż tak – Zbyszek udawał obudzonego.

- Mnie nie oszukasz. Widzę, że nic do niej nie czujesz. Jest ci zupełnie obojętna. Nie patrzysz na nią gdy coś do ciebie mówi. Zbywasz ją półsłówkami.

            To był cios poniżej pasa. Jego siostra go rozgryzła i nie było większego sensu ukrywania przed nią prawdy.

- Dobrze. Wygrałaś. Nie kocham jej i nigdy nie kochałem. Wpadliśmy i dlatego jest Krzyś. Poznałem ją w klubie i spędziłem noc. I nie praw mi kazań. Naważyłem sobie piwa to sam je wypiję – powiedział Zbyszek i zrobiło mu się lżej, że komuś o tym powiedział.

- Brat, ale czemu zrobiłeś coś czego nigdy nie pochwalałeś? Zawsze powtarzałeś, że nigdy nie ożenisz się z powodu dziecka, obowiązku.

- Łatwo się mówi, gdy nie jest się w danej sytuacji. Nie mogłem pozwolić, aby moje dziecko było byle gdzie i nie miało tego co potrzebuje.

- Ale nie musiałeś od razu się z nią żenić. Mogłeś dać dziecku swoje nazwisko. A tak? Sam sobie zawiązałeś pętlę na szyję.

- Kasia… - nie powiedział nic, ponieważ siostra mu nie dała.

- Co Kasia?!

- Iza, pochodzi z najgorszej dzielnicy Gdańska. Chciałabyś, aby tam wychowywał się twój chrześniak?

- Zbyszek, ale zrobiłeś chociaż testy DNA? Może ona cię oszukała. Uwierzyłeś jej na słowo?

- Testy DNA to wyparcie się ojcostwa. Krzyś, jest moim synem i przestań mnie pouczać. Ciekawe co ty byś zrobiła będąc w mojej sytuacji.

- Na pewno nie to co ty.

            Rodzeństwo, nie miało kompletnie pojęcia, że ich rozmowie przysłuchuje się ktoś trzeci. Iza, stała tuż za drzwiami i słyszała każde ich słowo. Bolał ją każdy wyraz, który padał z ust jej męża. Fakt jest faktem, że od początku nie ukrywał, że nie będzie jej w stanie pokochać i żeni się z nią z powodu Krzysia. Blondynka cały czas jednak wierzyła, że Zbyszek ją kiedyś pokocha i – mimo nieudanego startu – stworzą prawdziwą rodzinę, o której marzyli. Teraz to wszystko wydało się nie realne. Sama zgotowała sobie taki los ukrywając przed nim prawdę.

Kłamstwo zdąży obiec pół świata, zanim prawda włoży buty.****

            Teraz musiała robić wszystko, żeby nie dowiedział się tego co ukrywała. Zadrżała gdy usłyszała jak siostra Zbyszka wspomina o testach na ojcostwo. Iza, nie mogła na to pozwolić. Musiała utwierdzać Bartmana w przekonaniu, że Krzyś jest jego dzieckiem. Dzięki temu i ona i on mieli zapewnione dostanie życie i przyszłość. Gdyby tylko włosy Krzysia nie były rude to może i Katarzyna Bartman nie zapaliłaby się czerwona lampka w głowie.

            Iza, już przyzwyczaiła się do tego, że jej maż kompletnie się nią nie interesuje. Nie stara się ukryć swojej niechęci. Ona zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia, a potem z każdym dniem jej nieodwzajemniona miłość się pogłębiała. On natomiast czuł się jak zwierzę w klatce i tylko na treningu mógł być w jakiś sposób sobą.

Wieczorem dasz mi garść dusznego bzu

bym mogła w nim utopić cierpki ból,

a wtedy ty poczujesz się niewinny.***

***

[Małgorzata Ostrowska – „Mister Of America”]

            Michał Kubiak, spędzał Święta Bożego Narodzenia w domu swoich rodziców. Zawsze panowała w nim magiczna atmosfera. Żywa choinka pięknie ozdobiona przez panią domu, która aktualnie była w kuchni i kończyła przygotowywać wigilijne potrawy. Młodsza siostra siatkarza układała na stole talerze dla rodziny i jeden dla niezapowiedzianego gościa. Mężczyzna, z uśmiechem na ustach obserwował poczynania krewnych. To były jego pierwsze święta w gronie bliskich. Pierwsze od kilku dobrych lat. Wcześniej zawsze spędzał je na treningach w obcym kraju. Czuł się wtedy bardzo źle. Nauczony, że świata spędza się w rodzinnym gronie miał wrażenie, że wszyscy bliscy go opuścili, a przecież tak nie było, bo w Polsce czekała na niego mama z ulubionym daniem, tata ciekawy jego postępów i roztrzepana, młodsza o trzy lata siostra.  Głównie z powodu ich braku podczas ważnych dla niego okazji Michał zaczął podrywać wszystkie dziewczyny, które wydawały mu się atrakcyjne. Zazwyczaj były one na jedną lub góra dwie noce. Właśnie z tego powodu rozpadł się jego związek z Moniką, która słysząc doniesienia z Włoch, zostawiła go. Nikt, ze znajomych się temu nie dziwił. W końcu nikt nie chce być zastępowany przez kogoś innego. Michał, swoje nawyki z Włoch przywiózł do Polski i nie interesowało go to co ktoś o nim mówi i pisze. Nie zamierzał się również zmieniać. Było mu dobrze, a można nawet pokusić się o określenie, że idealnie. Nigdy nie zastanawiał się, co mogą czuć kobiety potraktowane jak zabawka na jedną noc. Były mu potem obojętne. On nie kochał tych dziewczyn. On je tylko i wyłącznie pożądał. Żadna z nich nie miała w sobie tego co powinna mieć i co zatrzymałoby Michała przy niej na dłużej.

Zjawia się i znika

Śliczny taki Mister of America*****

            Sam czekał na miłość. Był pewny, że wybranka jego serca będzie wyjątkowa. Nie wiedział w czym ta wyjątkowość czy też oryginalność będzie się objawiać, ale czuł, że wtedy jego serce zabije szybciej, a nogi się ugną. To wtedy pozna królową swojego serca. Chciał się zakochać, bo wtedy jego życie zmieniłoby swój bieg, a także wypełniałaby je jakaś nieznana mu dotąd rzecz czy też uczucie. Z pewnością byłoby to coś czego mu do tej pory brakowało. Coś co było jego brakującym elementem. Podobnie jak wielu nie umiał tego nazwać. Ale to była po prostu miłość objawiająca się w każdym geście ukochanej osoby i naszym.

W tym cholernym życiu potrzebna jest miłość, która męczy, dusi i zabija… Bez niej jest wielka pustka.******

*Stephen King

**Patrycja Markowska – „Mamo”

***Varius Manx – „Bez”

****James Callaghan

*****Małgorzata Ostrowska – „Mister of America”

******Jim Morrison