Rozdział 11 – „Chociaż trzymasz moją dłoń nie rozumiesz.**”

[Within Temptation feat. Chris James – „Utopia”]

21 stycznia 2011 r.

            Stukot obcasów odbijał się echem od ścian. Średniego wzrostu brunetka szła korytarzem hotelowym. Włosy miała puszczone luźno na plecy i pozwoliła im żyć własnym życiem. Kobieta miała na sobie beżową sukienkę sięgającą do kolan oraz cieliste botki. Idąc zdejmowała kurtkę. Nie do końca wiedziała czy dobrze robi idąc na kolejne ich spotkanie, o którym nikt nie miał pojęcia. Kuzynce mówiła, że nocuje u swojej starej znajomej. Ona nie umiała zrezygnować z ust bruneta i jego dłoni. Romans trwał trzy tygodnie. Czy go kochała? To było trudne do zdefiniowania, ale nie wykluczała tego. Potrafili całą noc spędzić na rozmowach i byciu razem bez intymnego zbliżenia. Łączyło ich coś więcej niż tylko seks. Byli uzależnienie od siebie. Potrzebowali się i jak para nastolatków brnęli związek bez przyszłości. Anastazja wiedziała, że rozbija rodzinę i łamie swoją zasadę, ale gdy poznała historię Zbyszka postanowiła dać mu, chociaż chwilę szczęścia, którego nie umiał zaznać przy boku żony, której nie kochał. Starał się mieć kontrolę nad swoim życiem. Jemu wydawało się, że ją ma i mimo tej wpadki z dzieckiem wszystko idzie właściwym torem.

Nikt nie jest tak bardzo zniewolony jak ktoś, kto czuje się wolnym, podczas gdy w rzeczywistości nim nie jest.*

            Siatkarka w końcu stanęła przed drzwiami pokoju numer 53. Poprawiła ręką włosy i zapukała. Zbyszek już tam był. Po chwili usłyszała jak otwiera drzwi. Weszła do środka i od razu poczuła na swoich ustach jego. Każdy dzień bez siebie był dla nich straconym. Zbyszek czuł się przy Anastazji wyjątkowo. Potrafił jej powiedzieć to, czego nie umiał Izie. Blondynce nie meldował gdzie wychodzi. Ranił ją, ale nie umiał inaczej. Byli zbyt różnymi ludźmi, żeby siebie wzajemnie zrozumieć.

- Tęskniłem za tobą – powiedział Zbyszek.

- Ja za tobą też. Musimy poważnie porozmawiać – stwierdziła Nastia.

- Najpierw kolacja, a potem romantyczny film – mówił Bartman kompletnie głuchy na słowa kobiety.

- Zbyszek, musimy porozmawiać.

- O czym?

- O nas.

- O co ci chodzi? – spytał, siadając na łóżku.

- Za półtora tygodnia muszę wrócić do Turcji – powiedziała Mazur.

- Jak to?! Przecież miałaś lecieć dopiero za miesiąc!

- Wiem. Jednak kostka goi się wyjątkowo szybko i dobrze, więc klub chce żebym wróciła wcześniej. Chcieli mnie widzieć w Stambule pojutrze, ale wytargowałam półtora tygodnia.

- Co to jest półtora tygodnia – prychnął Bartman.

- Muszę w ciągu tygodnia poznać mojego przyrodniego brata. A ty masz tydzień na podjęcie decyzji.

- Jakiej decyzji?

- Z kim chcesz być: ze mną czy z Izą.

- Nie masz prawa tego ode mnie wymagać.

- A ty masz prawo traktować mnie jak kochankę?

- Nastia ja mam żonę i dziecko – mówił Zbyszek.

- Żonę, której nie kochasz. Czy ty nie wiesz, że dziecko czuje takie rzeczy?

- Chcę żeby Krzyś miał prawdziwą rodzinę.

- Och, ale to będzie cudowna, prawdziwa rodzina: mama tata i kochanka ojca. No dosłownie pełna, że niech to szlag trafi.

- Anastazja…

- Posłuchaj Zbyszek, nie zamierzam skończyć jak moja mama. W ogóle nie powinno mnie tu być, ale pokochałam cię do cholery i chcę tobą być, a ty jak mnie traktujesz? No, kim ja dla ciebie jestem? No mów!

            Mazur straciła panowanie nad sobą. Bardzo rzadko puszczały jej nerwy. Jednak dziecinne tłumaczenia Zbyszka podziałały na nią jak czerwona płachta na byka. Perspektywa, że może go stracić uświadomiła jej, że kocha tego człowieka i że zaczyna powtarzać historię własnej matki. Jednak w tym momencie to nie było ważne. W tym momencie starała się dowiedzieć, kim jest dla tego mężczyzny.

Dlaczego deszcz, deszcz, deszcz spada na Utopię?

Dlaczego musi zabijać ideały naszego bytu?

Dlaczego deszcz, deszcz, deszcz spada na Utopię?

Jak zgasną światła, pokazując nam, kim jesteśmy?**

- Nastia, to nie jest wszystko takie proste. Jesteś tym, kim powinna być dla mnie matka mojego dziecka. Nie mogę tak po prostu ich zostawić. Muszę chronić mojego synka.

- Za tydzień powiesz mi, jaką decyzję podjąłeś – powiedziała Anastazja i wyszła z hotelowego pokoju.

            Siatkarz nie musiał się zastanawiać. Wiedział, że nie może zostawić Krzysia z Izą, bo ona nie da sobie rady. Był odpowiedzialny za tego chłopca i był gotowy zrobić dla niego wszystko – nawet zrezygnować ze swojego szczęścia. Był jego ojcem i chciał tylko i wyłącznie jego dobra. Dlatego już wiedział, jaką decyzje podejmie. Musiał rozstać się z Anastazją. Nie mógł dla romansu poświęcać dobra swojej rodziny, która na takie miano nie zasługiwała. Nic w tym domu nie było takie jak powinno.

Palące spojrzenie swobodnego życia i wędrówki

Błyszczy się w mroku

I rośnie we mnie.

Chociaż trzymasz moją dłoń, nie rozumiesz,

Więc tam gdzie ja idę ciebie nie będzie.**

[Jason Walker – “Down”]

            Anastazja, wysiadła z taksówki. Otarła słoną łzę z policzka i skierowała się w stronę klatki. Nie uszła za daleko, bo drogę zastąpił jej jakiś mężczyzna. Był wysoki. Miał dłuższe włosy niż Bartman i innego koloru, posiadał jasne niebieskie oczy, w które bała się spojrzeć nie jedna kobieta.

- Zgubił się pan? – spytała, siląc się na miły ton, ale w obecnej sytuacji miała ochotę zabić każdego osobnika płci męskiej, który stanąłby na jej drodze.

- Anastazja Mazur, prawda? – miała wrażenie, że gdzieś już słyszała ten głos.

- Zgadza się.

- Michał Winiarski i jestem twoim przyrodnim bratem.

            Ostatnie słowa zbiły ją z tropu. Teraz dokładnie przypomniała sobie gdzie słyszała jego głos. To on był mężczyzną, który kłócił się z jej mamą, gdy ona była w łazience. Słyszała go również kilka razy w Spale***, gdy mijali się na korytarzu.  Był sporo od niej wyższy, a błękit jego oczu nie należał do naturalnych. Wpatrywała się w niego i nie wiedziała, co powiedzieć. Zaskoczyła ją ta wiadomość. Sama wieść, że ma brata była dla niej szokiem, ale informacja, że jest nim Michał Winiarski i podobnie jak ona uprawia zawodowo sport spowodowała, że zgubiła się w tym wszystkim.

- Porozmawiamy? – spytał Michał po chwili milczenia.

- Tak. Chodź, wejdziemy do środka – odpowiedziała Anastazja i ruszyła w stronę klatki schodowej, a Michał za nią.

            Teraz wejście na ósme piętro nie było już dla niej taką trudnością, bo kostka nie bolała. Otworzyła drzwi i weszła do środka, a Michał za nią, a po chwili zdjął kurtkę i buty. Gestem ręki wskazała, żeby poszedł za nią do jej pokoju.

- Przepraszam, ale jaką mam pewność, że to, co mówisz jest prawda? – spytała Nastia.

            Mężczyzna wyjął z tylnej kieszenie spodnie portfel, a z niego zdjęcie, które podał kobiecie. Na fotografii była jakaś kobieta z ciemnymi oczami i jasnymi włosami oraz dorosły mężczyzna o błękitnych jak niebo oczach, podobnych do oczu chłopca, którego trzymał na rękach. Anastazja od razu rozpoznała swojego ojca. Z policzka starła słoną łzę.

Rozpadam się, rozpadam, rozpadam

Nie mogąc znaleźć innego rozwiązania

I nie chce nigdy słyszeć dźwięku

Straty tego, czego nigdy nie znalazłam.

- Mama nic mi o tobie nie wspomniała – powiedziała Anastazja i oddała zdjęcie mężczyźnie.

- Moja opowiedziała mi wszystko w święta. Początkowo nie chciałem w to uwierzyć, ale musiałem.

- Moja mama milczała na ten temat. Dopiero, gdy przyszedłeś do nas dowiedziałam się, że istniejesz.

- Czyli byłaś wtedy w domu?

- Tak, ale rozmowa mnie tak zaskoczyła, że nie byłam w stanie wyjść z łazienki.

- Twoja mama kłamała – bardziej stwierdził niż spytał.

- Wiem. Wtedy po raz pierwszy od dawna poważnie się z nią pokłóciłam. To było jak lawina. Nie odzywamy Siudo siebie od kilku dni.

- Tylko z tego powodu? – spytał Michał.

- Nie. To tylko jeden z powodów. Popełniam też błędy, których ona nie akceptuje. Zresztą tak nie długo wracam do Turcji.

- Kiedy?

- Za półtora tygodnia. Kontuzja wyleczona nic mnie tu nie trzyma – odpowiedziała.

- Przyjedź w weekend do Bełchatowa. Poznasz moją rodzinę… Naszą rodzinę.

- Opowiedz mi coś o sobie. O swojej rodzinie – poprosiła i usiadła w fotelu.

- Mam czteroletniego syna Oliwera oraz żonę Dagmarę i czekamy wszyscy na przyjście na świat córeczki. To już nie długo. Gram w Bełchatowie.

            Anastazja nie wierzyła w to, co się dzieje. To było po prostu niewiarygodne. Poznała brata, do którego była nawet podobna. Zauważyła, że uśmiechali się identycznie i mieli podobne gesty, gdy coś opowiadali.

- Michał, a czy to nie za wcześnie na to abym weszła w życie twojej rodziny z butami?

- Po powrocie z Turcji będzie za późno. Nie bój się. Wszystko przygotuje. Tylko przyjedź – poprosił.

- Będę – powiedziała i poczuła się szczęśliwa.

Dziwne są ścieżki szczęścia. Niektórzy potrafią zbudować swoje szczęście niemal z niczego, ocalić i rozdmuchać nawet najbardziej nikłą iskrę, choć wiatr i deszcz.*****

*Johann Wolfgang Goethe

**Within Temptation – „Utopia”

***wiem, że panie mają swoje zgrupowanie w Szczyrku, ale na potrzeby opowiadania zostało to zmienione

****Jason Walker – „Down”

*****Hanna Kowalewska