Rozdział 1 – „Bywają takie rozmowy, które są w stanie wywrócić do góry nogami cały nasz świat”

[Patrycja Markowska – „Będę silna”]

19 grudzień 2010 r.

- Ciesz się. Święta spędzisz w Polsce z rodziną – powiedziała Kasia do swojej koleżanki.

- Tak. Święta w domu plus kontuzja, która wyklucza mnie z gry na dwa miesiące – stwierdziła z ironią dziewczyna, która czekała na swój lot.

- Ale na Finał Ligi Mistrzyń będziesz jak nowa – Kasia Skowrońska starała się w jakiś sposób pocieszyć swoją koleżankę z drużyny.

            Anastazja Mazur była przyjmującą w Fenerbahce Stambuł. Jej drużyna dzień wcześniej zdobyła Klubowe Mistrzostwa Świata, a wcale nie była stawiana w roli faworyta. Podczas ostatniego meczu i pod koniec ostatniej akcji Anastazja źle wyskoczyła do piłki i jej upadek skończył się kontuzją kostki. Lekarz od razu postawił diagnozę i wykluczył z gry na dwa miesiące. Klub zdecydował, że Polka powinna regenerować siły w swoim rodzinnym kraju. Dziewczyna miała na swoim koncie dwa medale z reprezentacją Polski. Jeden był złoty z 2005 roku, kiedy to była najmłodszą zawodniczką w kadrze, ale szybko okazało się, że fizycznie, psychicznie oraz technicznie jest w stanie udźwignąć grę całej drużyny. Potem było trzecie miejsce w 2009 roku, gdy to Polska była organizatorem całego turnieju. Dla młodej przyjmującej brązowy medal smakował jak złoty, ponieważ został wywalczony przed własną publicznością. Panna Mazur tylko przez rok grała w lidze polskiej. W 2005 toku podpisała kontrakt z włoskim klubem Scavalini Pesaro, gdzie potem dołączyła do niej Katarzyna Skowrońska – Dolata. Przed Mistrzostwami Europy przeniosła się do Turcji, gdzie jak w poprzednim klubie była jedną z podstawowych zawodniczek. Anastazja przez wiele osób była krytykowana za to, że w wieku lat osiemnastu zamierzała grać w najlepszej lidze świata. A to właśnie dzięki tej szkole życia była na takim, a nie innym poziomie siatkarskim. Siatkówka była całym jej życiem. Jej największą pasją. Oddawała temu całe swoje serce.

- Anastazja, nie denerwuj się. Wrócisz przecież do siatkówki. Do Polski wracasz ze złotym medalem.

- Oj, Kaśka. Jak dobrze, że tu jesteś ze mną. Bez ciebie bym chyba zwariowała.

- Nie wariuj, a zdrowiej i wracaj do Turcji.

- Obiecuję. Pora na mnie – powiedziała Anastazja i powoli, bo o kulach ruszyła w stronę wejścia do samolotu, który miał ją przetransportować do Polski.

            Razem z nią wracali siatkarze PGE Skry Bełchatów. Nie rozmawiała z nimi długo, bo nie było na to czasu, a dodatkowo w głowie siedziała jej nieszczęsna kostka. To była jej pierwsza kontuzja w czasie całej gry w siatkówkę. W sumie, dlatego tak to przeżywała. Bała się, że później nie będzie mogła występować, a przecież chciała zdobyć dwa ważne medale: Mistrzostw Świata i Igrzysk Olimpijskich. To było jej marzenie i zamierzała do tego dążyć za wszelką cenę. Jednak teraz ta przeklęta kostka w tym momencie psuła jej plan.

Iść za marzeniem i znowu iść za marzeniem, i tak zawsze, aż do końca*

[Patrycja Markowska – „Dojdę tam”]

            Średniego wzrostu dziewczyna czekała na lotnisku na samolot, w którym miała być jej kuzynka. Kobieta była właścicielką wspaniałych czekoladowych oczu, a także długich, brązowych włosów. Spoglądała nerwowo na zegarek. Samolot z siostrzenicą jej ojca już pięć minut temu powinien wylądować. Zaczynała się denerwować. Po kolejnej pół godzinie czekania zaczęli wychodzić ludzie, którzy wracali z Kataru – w tym PGE Skra Bełchatów. Julia, wypatrywała Anastazji, ale nigdzie jej nie widziała. Panna Mazur należała do osób bardzo niecierpliwych, dlatego znowu zaczęła się denerwować.

- Nie szukaj mnie. Stoję obok – powiedziała Anastazja i lekko się uśmiechnęła.

- No, w końcu. Ile można czekać – powiedziała Julka i pocałowała kuzynkę w policzek.

- Tak, też się cieszę, że cię widzę – zaśmiała się Nastka i podążyła za Julią po swój bagaż.

- Mam nadzieję, że nie masz tam pięciu walizek, bo żadnego mężczyzny nie wzięłam – rzuciła dziewczyna.

- Nie? A szkoda. Myślałam, że jakieś ciasteczka z Politechniki wzięłaś. W końcu tam takie osiłki trenują – powiedziała z ironią siatkarka, a po chwili obie zaczęły się śmiać.

            Między kuzynkami był tylko rok różnicy. Często sobie dokuczały, ale tak naprawdę bardzo się lubiły i uwielbiały ze sobą rozmawiać. Anastazja miała na nazwisko Mazur tylko, dlatego, że jej tata zabił się na motorze trzy miesiące przed jej narodzinami, a mama dziewczyny nie była jego żoną. Ślub był zaplanowany po urodzeniu się dziecka. Niestety śmierć była szybsza. Mama Anastazji bardzo się starała, żeby dziewczyna była dobrze wychowana, ale to jej wujek – Ireneusz Mazur wskazał jej siatkówkę, jako drogę życiową.

            Julia również trenowała, ale kontuzja, której doznała trzy lata temu wyeliminowała ją z gry. Dlatego też jej ojciec zaczął kierować życiem sportowym swojej siostrzenicy. Jego córka nie miała mu tego za złe, ponieważ w oczach kuzynki widziała radość z gry i treningów.

- To przez ile będziesz mieszkać w moim mieszkaniu? – spytała Julka.

- Dwa miesiące. Też się z tego cieszę – odpowiedziała Anastazja, gdy w końcu wsiadła do auta kuzynki.

- Boże, miej mnie w swojej opiece – stwierdziła ze śmiechem młodsza z dziewczyn.

            Siatkarka, zaczęła opowiadać o swoim życiu w Turcji i grze. Droga była długa, ponieważ Warszawie zawsze były korki. Julia, dokładnie wypytywała się o Klubowe Mistrzostwa Świata. Siatkówka była ich ulubionym tematem, ponieważ obie wiązały z nim przyszłość, która dla Julki okazała się brutalna, ale o tym było wspomniane wcześniej. Do domu, dziewczyny dojechały w godzinę. Czas im się jednak nie dłużył, ponieważ spędzały go na rozmowie i wspólnych zwierzeniach. Gdy w końcu dotarły pod blok Julki zaczęła się ciężka droga na ósme piętro. Anastazja powoli wskakiwała stopień po stopniu, a gdy w końcu znalazła się pod drzwiami kuzynki była spocona jak mysz i ciężko oddychała.

- Wzmocnisz trochę ręce – powiedziała usprawiedliwiająco Julka, gdy otworzyła wrota do swojego królestwa.

- Ja stąd nigdzie nie wychodzę. Szczęście, że kule mam odłożyć za trzy tygodnie.

- Trzy?

- Tak. Mam ją tylko usztywnioną, ale według zaleceń lekarskich po półtora tygodnia powinnam zacząć na niej delikatnie się opierać. No i mam zakaz noszenia moich ukochanych szpilek do końca powrotu do zdrowia. Ale kule odłożę dla pewności za trzy tygodnie.

            Po wypowiedzi Anastazji w całym pomieszczeniu dało się słyszeć dźwięczny śmiech drugiej panny Mazur.

***

[Anita Lipnicka – „Pokochaj siebie”]

            Wysoki mężczyzna o zielonych oczach z ulgą opuścił swoje mieszkanie. Za drzwiami słyszał tylko rozmowę przez telefon swojej żony. Zbyszek westchnął głęboko i zbiegł po schodach na sam dół. Do tej pory nie mógł uwierzyć, jakim cudem jego życie obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Jeden wypad do klubu skończył się dla niego niechcianym małżeństwem oraz ojcostwem. Zbigniew Bartman po prostu stał się tatą z własnej głupoty. Próbował zatopić smutek po rozstaniu z poprzednią dziewczyną w jednej z warszawskich dyskotek. Trochę za dużo wypił i znalazł się w jakimś hotelu, którego nazwy nawet nie pamiętał. To właśnie tam i wtedy począł się Krzyś – jego syn. Kochał chłopczyka, ale do jego matki nie czuł nic. Gdy dowiedział się o tym, że ona jest w ciąży cały świat mu się zawalił. Dopiero, gdy trochę oprzytomniał doszedł do wniosku, że musi wziąć odpowiedzialność za swój czyn i tym samym został mężem kobiety, której nie kochał i z którą nie miał żadnych tematów do rozmów. Byli dla siebie obcymi ludźmi, których łączyło tylko dziecko. Zbyszek przez chwilę myślał o tym, że Krzyś nie jest jego, ale po chwili stwierdził, ze tak myślą tylko tchórze. A on przecież nie był tchórzem. Od dnia ślubu po prostu nie miał życia. Po domu chodził zamyślony. Jedynie na hali treningowej odżywał w nim dawny chłopak. Dawał z siebie wszystko, a w oczach dało się zauważyć zaangażowanie. Aby przebywać jak najmniej czasu ze „swoją rodziną” często zostawał po treningu sam i ćwiczył. W domu się dusił, a dodatkowo Iza często miała pretensje o wszystko i nic. Kobieta działała mu na nerwy, ale starał się jej tego nie okazywać. Wiedział, że to nie jest dobry układ, ale czuł, że inaczej nie umie, bo przecież w końcu ślub wziął z poczucia obowiązku. Jego rodzina nic nie wiedziała o jego problemach. Wszyscy byli święcie przekonani, że Zbyszek jest z Izą z miłości, a mały Krzyś jest owocem tej miłości.

            Bartman zacisnął mocniej ręce na kierownicy. Niemoc i brak zainteresowania czymkolwiek, które ogarnęły go po nieudanych Mistrzostwach Świata przerażała go. Nawet perspektywa gry w siatkówkę przestała go cieszyć, ale w oczach dawało się dostrzec zaangażowanie. Było mu wszystko jedno, kto i co go otacza. Oczywiście na boisku dawał z siebie wszystko. Mobilizował wszystkie swoje siły do gry na jak najwyższym poziomie. Wiedział, że to jest jego praca i kibice wymagają i oczekują od niego tego, co najlepsze i nie może ich zawieść przez to, że w życiu popełnił jedną głupotę, która będzie z nim do końca. Po pół godzinie dojechał na miejsce. Bez większego entuzjazmu ruszył w stronę hali.

Bywają takie dni i noce, które zmieniają wszystko. Bywają takie rozmowy, które są w stanie wywrócić do góry nogami cały nasz świat. Nie możemy ich przewidzieć. Nie możemy się na nie przygotować. Czyhają gdzieś zapisane w łańcuchu pozornych przypadków, nieuchronnie jak świt po ciemności**

*Joseph Conrad

**Anna Onichmowska